Dodenherdenking en bevrijdingsdag
Elk jaar loop ik mee in de stille tocht op 4 mei. Dat deed ik als klein kind ook met mijn vader. Dan liepen we vaak in een stille tocht naar het monument halverwege de Cauberg in Valkenburg. Ik wist niet waarom mijn vader juist daarheen wilde. Pas jaren later kwam ik er achter dat de verzetsleden die daar, halverwege de Cauberg vermoord waren mijn vader geholpen hebben te vluchten uit Duitsland, waar hij als dwangarbeider werkte. Mijn vader was heel erg met de oorlog bezig. En op die manier is de oorlog ook deel van mijn leven geworden. Ik herinner me nog steeds zijn angst, zijn trauma's. Nu mijn vader er niet meer is lijkt zijn pijn over de oorlog nog steeds bij mij te zijn. Raar dat ik daar zelf zo door geëmotioneerd raak. Vreemd dat ik daar elk jaar weer de tranen van in mijn ogen krijg. Alsof ik nog naast mijn vader sta, op de Cauberg.Bevrijdingsdag is gelukkig de andere kant. Al heb ik een wat dubbel gevoel over al dat geroep over "vrijheid". Natuurlijk, het is goed dat we van het nazi-juk zijn bevrijd. Maar het begrip vrijheid is ingewikkelder. De vrijheid van het ene individu en de vrijheid van de ander staan vaak op gespannen voet. Dat merken we maar al te goed in de spanningen tussen etnische groepen van de laatste jaren: hoeveel vrijheid geven we onze allochtone landgenoten om hun eigen cultuur te beleven, en hoeveel aanpassing dwingen we bij hen af? Vrijheid is een balans van geven en nemen, de grootste vrijheid is wellicht de keuze om die vrijheid niet te benutten maar aan een ander te laten. Ik merk daarvan te weinig, Vrijheid wordt opgeëist, vrijheid wordt nu in dit land te weinig geschonken. Ik pleit op Bevrijdingsdag voor meer tolerantie, zodat we in de vrijheid van de ander onze eigen geestelijke vrijheid geborgd zien.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage